Competition

Πήρα ένα καινούριο. Είχα ένα, αλλά... χάλασε. Χάρηκα που το πήρα γιατί το παλιό δεν μου άρεσε και το είχα βαρεθεί. Είχα καιρό τώρα την επιθυμία να το αντικαταστήσω και μόλις βρήκα ευκαιρία το έκανα. Ήμουν τόσο χαρούμενη για το καινούριο μου που το έγραψα στο twitter. Έγραψα διάφορα.

Κάποιος που με ακολουθεί επισταμένα και παρακολουθεί όλες μου τις κινήσεις, είδε αυτά που έγραψα. Αυτός ο κάποιος δεν είναι ένας τυχαίος. Είναι ένας συγκεκριμένος κάποιος που έχει αποφασίσει (από μόνος του) ότι υπάρχει "διαγωνισμός" μεταξύ μας. Επικράτησης του καλύτερου, ομορφότερου, δυνατότερου (?), πλουσιότερου (!) και γενικώς πιο επιτυχημένου! Το twitter μου, το παρακολουθεί μανιωδώς για να ξέρει τι κάνω και πως κινούμαι ώστε να μπορέσει να με "ανταγωνιστεί" και να μου αποδείξει ότι είναι καλύτερος από μένα.


Όταν έγραψα στο twitter, αρχικά δεν υπήρξε αντίδραση από αυτόν. Υπήρξαν όμως πειράγματα και σχόλια από άλλους που μου... "έδωσαν την ευκαιρία" να πω πιο πολλά για το καινούριο μου.  Δεν το πολυσκέφτηκα, αλλά μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν θα υπάρξει αντίδραση γιατί μάλλον το καινούριο μου θεωρήθηκε minor και ανάξιο ανταγωνισμού.  Τελικά όμως έκανα λάθος. Ήρθε και το σχόλιο: "Έχω κι εγώ το ίδιο. Και μάλιστα είναι ένα click καλύτερο από το δικό σου! Μη νομίζεις δηλαδή ότι είσαι η μόνη με τέτοιο!!!".  Ο διάλογος δεν ήταν ακριβώς έτσι, αλλά αυτό ήταν το νόημα. Μάλιστα, κατάλαβα ότι υπήρχε προεργασία ώστε η διατύπωση να είναι έντεχνη. Προφανώς ξόδεψε ενέργεια στο πως θα το αναφέρει και τι ακριβώς θα πει για να κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση!

Όλο το παραπάνω είναι ένα από τα πολλά (πάρα πολλά) παρόμοια που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια! Δεν το έχω προκαλέσει. Όχι συνειδητά και όχι ηθελημένα. Το γεγονός ότι συμβαίνει, δεν οφείλεται σε μένα. Το έχω αναλύσει πολύ γιατί είναι μια κατάσταση που χρόνο με τον χρόνο επιδεινώνεται και έχει προκαλέσει πλήγμα στην σχέση μας. Το πρόβλημα το έχει ο κάποιος και όχι εγώ. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά αναγνωρίζω ότι έχω κι εγώ ένα μικρό μερίδιο ευθύνης.

Μια γνώμη λέει ότι και μόνο το ποιος είσαι και το πως άγεσαι και φέρεσαι αρκεί για να προκαλέσει. Τι? Τη ζήλια? Και γιατί φταίω εγώ αν κάποιος ζηλεύει?
Δε φταις εσύ που ζηλεύει, προφανώς. Αλλά αν έχεις αντιληφθεί τη ζήλια, μη την προκαλείς!
Το "προκαλώ" στην συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει ότι κάνω πράγματα που γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα δημιουργήσουν μια αλυσίδα συναισθημάτων με αποκορύφωμα τον φθόνο και την ανάγκη "απάντησης"! Ε, ναι αυτό το έχω κάνει.

Μέχρι το χρονικό σημείο που δεν είχα ακόμα πολυκαταλάβει τι παίζεται, 9 στις 10 φορές που "προκάλεσα" ούτε καν το αντιλήφθηκα! Διαπίστωνα με τον καιρό ότι και μια αγορά, ή ένα ταξίδι, ή μια βραδινή έξοδος, ή γενικά ο τρόπος ζωής, ή ακόμα και τα δώρα που προσέφερα κατά καιρούς, γινόταν αντικείμενο έντονου φθόνου. Δεν μου είχε περάσει όμως καθόλου από το μυαλό ότι προκαλώ, γιατί όλα αυτά δεν τα θεωρούσα δύσκολα ή ακατόρθωτα! Πόσο μάλλον "ζηλευτά"!

Όμως υπάρχουν άνθρωποι που φθονούν πολύ, ακόμα και το πιο μικρό και ταπεινό πράγμα. Και που αισθάνονται μονίμως μειονεκτικά και ανταγωνιστικά απέναντι σε άλλους. Και αυτό τους κάνει να προσπαθούν διαρκώς και με 1000 τρόπους να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι.

Πλέον το έχω καταλάβει πολύ καλά. Η μακριά σειρά από (ατυχή) γεγονότα έδειξε ότι αυτός ο συγκεκριμένος twitter follower μου, ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Και πλέον πολλές φορές προκαλώ και μάλιστα πολύ και συνειδητά. Αλλά το κάνω γιατί με διασκεδάζει αφάνταστα. Γιατί ο τρόπος αντίδρασης είναι παιδαριώδης και μου προκαλεί γέλιο! Ταυτόχρονα όμως έχω καταχωρήσει τη σχέση σε άλλη κατηγορία πια. Και αυτό είναι λυπηρό...

Enchantment

Διάβασα ένα άρθρο στην online έκδοση του New York Magazine σχετικό με το πόσο ευτυχείς είναι πραγματικά οι άνθρωποι όταν αποκτούν παιδιά. Αυτό  το άρθρο ήταν το κεντρικό θέμα (cover story) του τεύχους του Ιουλίου 2011. Η λεζάντα στο εξώφυλλο έγραφε: "I love my children. I hate my life."  και το άρθρο τελειώνει με την εξής φράση:

"It’s a lovely magic trick of the memory, this gilding of hard times. Perhaps it’s just the necessary alchemy we need to keep the species going. But for parents, this sleight of the mind and spell on the heart is the very definition of enchantment."

 Ο γράφων, γονέας και ο ίδιος, περιγράφει την αντιφατική κατάσταση που ζούμε όλοι όσοι έχουμε παιδιά. Από τη μια πλευρά είμαστε  πανευτυχείς και αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι με την αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας και από την άλλη νιώθουμε δυστυχία από την ατελείωτη κούραση της καθημερινότητας και το γεγονός ότι οι προσωπικές μας ζωές και οι σχέσεις μας με τον/την σύντροφό μας πετιούνται αναγκαστικά στα... σκουπίδια.

Παρουσιάζει πολλές στατιστικές και μελέτες που έχουν διεξαχθεί σε βάθος χρόνου 40 ετών σχετικά με το θέμα. Οι μελέτες αυτές (οι περισσότερες) δείχνουν ότι ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα των ανθρώπων αλλάζει δραματικά, προς το χειρότερο, με την έλευση των παιδιών. Όσα περισσότερα παιδιά υπάρχουν στην οικογένεια, τόσο χειρότερη είναι η καθημερινότητα των γονέων. Ακόμα και η πιο ισορροπημένη και όμορφη σχέση που μπορεί να έχει ένα ζευγάρι άνευ παιδιών, εκμηδενίζεται με την απόκτησή τους και αντικαθίσταται από διαφωνίες και καυγάδες. Και όλα αυτά χειροτερεύουν όσο περνούν  οι γενιές. Οι γονείς των 00s είναι σε  αρκετά χειρότερη κατάσταση από ότι ήταν γονείς των 70s.

Οι μελέτες δείχνουν επιπλέον ότι η ευτυχία που νιώθουν οι άνθρωποι λόγω των παιδιών τους μετράται σε στιγμές και είναι σποραδικό φαινόμενο και μάλιστα όχι συχνό. Αντιθέτως η δυσαρέσκεια που προκαλεί η καθημερινή κούραση και η αλλαγή του τρόπου ζωής, είναι μόνιμο συναίσθημα που χειροτερεύει με την πάροδο του χρόνου. Παρολαυτά, όποιον γονέα και να ρωτήσεις (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που μετρώνται στα δάχτυλα του ενός μόνο χεριού) αισθάνεται ευτυχής και ολοκληρωμένος με τα παιδιά του, ξεχνάει εύκολα όλες τις δυσκολίες που σχετίζονται με αυτά και δεν θα σου πει ποτέ ότι η καθημερινότητά του τον... "σκοτώνει" γιατί απλούστατα δεν αισθάνεται έτσι!

Το άρθρο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει στον άνθρωπο ενσωματωμένος μηχανισμός που τον προστατεύει από τα δυσάρεστα και αποτρεπτικά συναισθήματα που προκαλεί η απόκτηση και ανατροφή παιδιών και μεγεθύνει τα θετικά (που αναλώνεται σε 10 σελίδες να αποδείξει ότι είναι σαφώς λιγότερα), προκειμένου να διαιωνιστεί το είδος. Και αναφέρεται σε αυτή τη μαγική αλχημεία που σβήνει όλη την κακή διάθεση και σε κάνει να αισθάνεσαι υπέροχα μόνο με ένα χαμόγελο του μωρού σου! 

Με αυτό το τελευταίο δε θα διαφωνήσω. Με ένα χαμόγελο, ή μια λεξούλα, ή ένα χάδι του μωρού μου μπορώ να ξεχάσω και το χειρότερο πρόβλημά μου. Με όλα τα υπόλοιπα όμως...

Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητά μου έχει δυσκολέψει πολύ από τότε που γεννήθηκε το παιδί μου.
Προ παιδιού γυρίζαμε από τις δουλειές μας και δεν κάναμε τίποτε άλλο. Απλώς χαλαρώναμε στους extra αναπαυτικούς καναπέδες μας μέχρι να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε τη χαλάρωση στο σπίτι ή αν θα βγούμε έξω για καφέ/ποτό με φίλους.

Προ παιδιού ξυπνούσαμε το Σαββατοκύριακο ότι ώρα θέλαμε και πίνοντας το πρωινό καφεδάκι μας ανενόχλητοι στο μπαλκόνι μας με θέα τον Σαρωνικό, αποφασίζαμε αν θα το περάσουμε στην Αθήνα με φίλους ή σε κάποιο όμορφο ρομαντικό ξενώνα στο Ναύπλιο μόνοι μας.

Προ παιδιού πηγαίναμε σινεμά, σε συναυλίες, ταξίδια στο εξωτερικό τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο, διακοπές τα καλοκαίρια όπου θέλαμε.

Μετά έμεινα έγκυος και άρχισαν οι περιορισμοί. Και όταν γέννησα, πράγματι όλα άλλαξαν.

Πλέον δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε μετά τη δουλειά γιατί έχουμε ένα δίχρονο κοριτσάκι που ανακαλύπτει τον κόσμο, να τρέχει σε όλο το σπίτι, να πειράζει τα πάντα (κυρίως τα επικίνδυνα) και να θέλει τη διαρκή προσοχή μας. Το κυριότερο είναι ότι ακόμα κι αν καταφέρεις να βρεις μια ώρα "ακινησίας" (γιατί πχ. το μωρό πήρε έναν μικρό υπνάκο στο καρότσι του), το μυαλό σου και το σώμα σου παραμένει σε εγρήγορση και αυτό δεν σε αφήνει ούτε να χαλαρώσεις, ούτε να ξεκουραστείς.
Πλέον η φροντίδα που χρειάζεται το σπίτι λόγω του μωρού αλλά και το μωρό το ίδιο, είναι τόσο κουραστική και χρονοβόρα που πολλές φορές δεν ανταλλάσσουμε κουβέντα μεταξύ μας για ώρες. Μιλάμε βέβαια, αλλά απευθυνόμαστε και οι δύο στο παιδί.
Πλέον η κούραση που νιώθουμε είναι συσσωρευμένη και δεν περνάει ακόμα κι αν καταφέρουμε να κοιμηθούμε συνεχόμενα για 8 ώρες. Ξυπνάμε κουρασμένοι και επιστρέφουμε από τη δουλειά ακόμα πιο κουρασμένοι για να συνεχίσουμε μέχρι αργά το βράδυ που τελικά πέφτουμε για ύπνο ξεροί!
Πλέον τα Σαββατοκύριακα, ξυπνάμε νωρίς (σχεδόν την ίδια ώρα που ξυπνάμε τις καθημερινές) και έχουμε τόσα πολλά να κάνουμε που πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε ούτε καφέ να πιούμε.
Πλέον δεν πηγαίνουμε για καφέ ή ποτό έξω και οι φίλοι μας έχουν "αραιώσει" γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν παιδιά και δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς τους. Ούτε αυτοί τους δικούς μας. Και τις σπάνιες (δύο ή τρεις φορές) που έχουμε βγει έξω χωρίς το παιδί, έχουμε επιστρέψει νωρίτερα από τις 11 το βράδυ, γιατί το παιδί δεν κοιμάται αν δεν είμαστε σπίτι.
Πλέον για να πάμε οπουδήποτε πρέπει να κάνουμε σοβαρό προγραμματισμό ώστε να πάρουμε μαζί όλα τα απαραίτητα αλλά και να φροντίσουμε ώστε ο προορισμός να είναι όσο το δυνατόν φιλικότερος προς το παιδί. Αυτό φυσικά αποκλείει το 80% των προορισμών που επιλέγαμε προ παιδιού και επίσης συμπεριλαμβάνει ολόκληρο το φάσμα εξόδων μας. Από την απλή επίσκεψη στις κούνιες μέχρι τις καλοκαιρινές διακοπές.
Πλέον η σχέση μεταξύ μας δεν είναι τόσο ρομαντική ή τόσο ερωτική (έως καθόλου) όσο ήταν πριν. Πως να είναι άλλωστε με ένα δίχρονο στη μέση του κρεβατιού? Μιλώντας τουλάχιστον από την γυναικεία πλευρά, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι όσο και να προσπαθήσει μια γυναίκα δεν μπορεί να γίνει ελκυστική φορώντας πυτζάμες και κρατώντας μια...χρησιμοποιημένη "αρωματική" πάνα στο ένα χέρι και ένα μπιμπερό στο άλλο! Αν προστεθούν στη εικόνα και οι κακότροπες υποδείξεις προς τον σύντροφο (και πατέρα του παιδιού) σχετικά με το πόσο λάθος κρατάει-ταϊζει-νανουρίζει-νταχταρίζει το παιδί (οι οποίες προέρχονται κυρίως από την ορμονική διαταραχή της μετά-εγκυμοσύνης εποχής και την ανασφάλεια που προκαλεί η μητρότητα), έχουμε μια ολοκληρωμένη λογική εξήγηση για την απόσταση που δημιουργείται!

Παρολαυτά πιστεύω ότι το άρθρο του New York Magazine παρουσιάζει μόνο ένα μέρος της αλήθειας. Γιατί είναι αλήθεια πως το πακέτο "παιδιά" συνοδεύεται από στρες, δυσκολίες και δραματικές αλλαγές στη ζωή. Αλλά συνοδεύεται επίσης και από τόσα άλλα πολλά (αναρίθμητα) καλά που τελικά φέρνουν ισορροπία (και όχι μόνο).


Η γέννηση του παιδιού μας άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή μας.
Βγαίνουμε έξω και μάλιστα πολύ. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι βγαίνουμε πολύ περισσότερο από πριν.  Πηγαίνουμε σε παιδότοπους, στις κούνιες, σε παιδικά θέατρα, σε παιδικά play dates και σε παιδικά πάρτι.
Έχουμε κάνει πολλούς νέους φίλους που έχουν όλοι παιδιά σε παρόμοια ηλικία με το δικό μας. Και με τους παλιούς φίλους που έχουν κάνει κι αυτοί παιδιά (ή ετοιμάζονται) οι σχέσεις μας έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο.
Έχουμε αρχίσει και πάλι να τραγουδάμε και να χορεύουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε, και το παιχνίδι είναι πάλι μέρος της ζωής μας.
Το σπίτι μας είναι πολύ πιο (πρόσχαρα) θορυβώδες και χαρούμενο από πριν και το γεγονός ότι υπάρχουν παντού παιχνίδια και παιδικά αντικείμενα του δίνει μια ευχάριστη αύρα!
Τα πρωινά  του Σαββατοκύριακου είναι ο ορισμός της οικογενειακής ευτυχίας. Όταν το μωρό ξυπνήσει έρχεται στο κρεββάτι μας, όπου χουζουρεύουμε ζουζουνίζοντας όλοι μαζί. Βλέπουμε κινούμενα σχέδια, γαργαλιόμαστε, γελάμε και κάνουμε πολλές αγκαλιές.
Και η σχέση μας έχει περάσει σε άλλη διάσταση. Είμαστε πλέον δύο άνθρωποι ενωμένοι ολοκληρωτικά από έναν άρρηκτο δεσμό. Νιώθουμε σύντροφοι πολύ περισσότερο από πριν και τα συναισθήματα του ενός για τον άλλο έχουν αποκτήσει δραματικά μεγαλύτερο βάθος. 
 Όσα προβλήματα και να υπάρχουν, όσο κατηφείς και να είμαστε όταν επιστρέφουμε σπίτι, όσες διαφωνίες και να έχουμε μεταξύ μας, όσες αγωνίες και να έχουμε λόγω της κατάστασης που ζούμε στις μέρες μας, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουμε, επιστρέφουμε σπίτι και αντικρίζουμε αυτό το χαμόγελο και τα δυο ανοιχτά χεράκια! Και μόλις γίνει αυτό, τα ξεχνάμε όλα. Η ζωή ξαναγίνεται ροζ και όλα αποκτούν και πάλι νόημα.
 Και τέλος έχουμε ανακαλύψει ότι τα ματάκια του μωρού μας, που πίσω τους υπάρχει η οπτική γωνία της απόλυτης αθωότητας, είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, που είχαμε ξεχάσει εντελώς. Μια ματιά μέσα από αυτό το παράθυρο φτάνει για να γίνει κανείς καλύτερος άνθρωπος.

Αυτοί οι παραπάνω είναι οι λόγοι που τα δύσκολα ξεχνιούνται και δεν συν-υπολογίζονται με μεγάλη βαρύτητα όταν γίνεται ο "υπολογισμός της ευτυχίας" από τους μηχανισμούς της ψυχής! Για μένα αυτή είναι η πραγματική μαγεία!