Blue

 Τώρα τελευταία είμαι... blue. Αυτό που λένε για να χαρακτηρίσουν το αίσθημα του να είσαι ... down!! 

Οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η δουλειά μου έχει γίνει εξαιρετικά βαρετή και λόγω της οικονομικής κρίσης στην οποία βουλιάζει η χώρα και του πανικού που έχει επιφέρει, δεν μπορώ (και δεν πρέπει) να την εγκαταλείψω.

Αυτό το συναίσθημα ανησυχίας και αρνητισμού απέναντι στην εργασία μου το έχω νιώσει κι άλλες φορές, λιγότερο ή περισσότερο έντονα. Άλλες τρεις φορές για την ακρίβεια. Και προσδιορίζονται χρονικά σε περίπου ένα οκτάμηνο πριν παραιτηθώ από τη μια δουλειά για να πάω στην επόμενη! 

Μάλιστα σε μια από τις προηγούμενες τέτοιες περιπτώσεις ήμουν τόσο αρνητική που είχα γίνει, αφενός, κακότροπη με τους συναδέλφους και αφετέρου άεργη! Το είχα κλείσει το μαγαζί κανονικά δηλαδή.

Αυτή τη φορά δεν είμαι (νομίζω) καθόλου κακότροπη. Ίσως λίγο γκρινιάρα, αλλά όλοι δεν είναι αυτόν τον καιρό? Ούτε άεργη. Το αντίθετο θα έλεγα. Και μάλιστα κάποιες μέρες κουράζομαι υπερβολικά, ενώ θα μπορούσα να το αποφύγω. 

ΟΚ. Μπορεί να φταίει ότι είμαι και 41 ετών και βλέπω τη ζωή με διαφορετικό μάτι. Σίγουρα αντιμετωπίζω την κατάσταση ωριμότερα από παλιά. Πάντως νιώθω πολύ κουρασμένη εδώ και θέλω να φύγω. Να αλλάξω. Να κάνω κάτι καινούριο. Αλλά φοβάμαι. Νομίζω ότι παραμεγάλωσα για ριζικές αλλαγές.Τώρα έχω και οικογένεια, παιδί, υποχρεώσεις. 

Έλα όμως που εδώ αισθάνομαι όλο και πιο πολύ... unappreciated. Και παρόλο που έχω πολλές ανασφάλειες για τις δυνατότητές μου, σε έναν βαθμό αντιλαμβάνομαι ότι αξίζω περισσότερα από αυτά που μου... δίνουν εδώ και αυτό το συναίσθημα με κατακλύζει καθημερινά.

Αν είχαμε ένα σοβαρό HR Department, θα πήγαινα και θα έθετα το πρόβλημα ως εξής: "Ανήκω σε μια ομάδα που δεν με ενσωματώνει (δεν ξέρω γιατί) και ο αρχηγός της ομάδας ενώ δεν έχει όραμα και δεν μοιράζει ευθύνες-tasks-guidelines, κριτικάρει διαρκώς αρνητικά και πολύ αυστηρά την όποια πρωτοβουλία τολμήσει να πάρει κάποιος." 

Αλλά επειδή δεν έχουμε κάτι τέτοιο (νομίζω δεν έχουμε γενικώς HR) είναι αδύνατο να βρω το δίκιο μου.  Αντί αυτού, κάνω ότι μπορώ ελπίζοντας ότι τουλάχιστον δεν θα εισπράξω επίπληξη. Κι επειδή αυτό είναι δύσκολο, κάνω όσο λιγότερα γίνεται όσο πιο σπάνια μπορώ!

Δηλαδή, το μαγαζί είναι κλειστό! Τέλος!