Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

No HelP!

Ένας δικός μου άνθρωπος θέλοντας να βοηθήσει έναν (επί μακρόν) άνεργο φίλο, μεσολάβησε για να βρεθεί εργασία. Η προσφερόμενη θέση δεν ήταν ιδανική αλλά ήταν η μόνη διαθέσιμη. Κι αν  αναλογιστούμε τα απίστευτα ποσοστά ανεργίας, πάλι καλά που υπήρξε μια θέση. Κατά την άποψή μου ο φίλος θα έπρεπε να είναι ευγνώμον  για τη βοήθεια που έλαβε! Όμως όχι. Δυσαρεστήθηκε έντονα με το είδος της εργασίας που του προσέφεραν. Βέβαια την πήρε γιατί η μακρά ανεργία του έχει δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα. 

Διαπίστωσα ότι όχι μόνο δεν τρέφει κανένα ευγενικό συναίσθημα απέναντι στον άνθρωπο που τον βοήθησε, αντιθέτως έχει κακιώσει και αισθάνεται προσβεβλημένος! Δεν ξέρω ποιες ακριβώς ήταν προσδοκίες του. Όμως υποθέτω ότι δεν θα έπρεπε να είναι μεγάλες καθώς ένας από τους λόγους της δυσκολίας του να βρει δουλειά ήταν και η παντελής έλλειψη προσόντων. Πάντως εκ του αποτελέσματος κρίνω ότι είχε μεγαλύτερες αξιώσεις και προφανώς περίμενε κάτι "καλύτερο".  

Αυτό το γεγονός μου δημιούργησε σκέψεις: Γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος θύμωσε και προσεβλήθη που δεν του έγινε καλύτερη πρόταση ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που του προτάθηκε ήταν το μόνο που υπήρχε? Γιατί να μην εκτιμήσει το ότι ένας συνάνθρωπος του είχε την καλοσύνη να ενδιαφερθεί γι' αυτόν και να τον βοηθήσει? Γιατί να έχει την απαίτηση  κάποιος άλλος να του λύσει το δικό του πρόβλημα?

Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως είναι προτιμότερο ο καθένας να κλειστεί στο καβούκι του και να μην  ασχολείται με τους άλλους? Μήπως το "αγαπάτε (και βοηθάτε) αλλήλους" είναι τελικά ξεπερασμένο μότο, παρόλο που είναι πολύ ωραίο στη θεωρία? Μήπως οι άνθρωποι είναι τόσο εγωκεντρικοί που δεν μπορούν να εκτιμήσουν ο ένας τον άλλο? Και μήπως τελικά πρέπει να αποφεύγουμε να "ανακατευόμαστε" στις ζωές των άλλων, ακόμα κι αν οι προθέσεις μας είναι οι καλύτερες, για να μην καταλήγουμε και απολογούμενοι?
Ναι, δεν ακούγεται πολύ ευγενές. Αλλά ένα από τα πρώτα πράγματα που έχει χαθεί στις μέρες μας είναι η ευγένεια και στη συνέχεια η αλληλοεκτίμηση. Με λύπη διαπιστώνω ότι πρυτανεύει ο ωφελιμισμός! Κρίμα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: