Envy

Κάποια στιγμή έγινε αυτή η κουβέντα:

-"Εσύ το ξεκίνησες. Δηλαδή εμείς!"

-"Μα τι λες? Δεν είχα ποτέ τέτοια πρόθεση. Δεν το ξεκινήσαμε εμείς. Κάνεις λάθος!"

-"Εσύ κάνεις λάθος. Δεν σου λέω ότι υπήρχε πρόθεση. Σου λέω απλώς ότι έγινε! Eν αγνοία σου, αλλά έγινε! Εκεί κάπου γύρω στο 2007 ήταν."

-"Κι εγώ σου λέω ότι δεν έκανα τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνουν συνήθως οι φίλοι που τα λένε μεταξύ τους. Αν αυτοί αυτά που λέγονται τα ακούν σαν ατάκες επίδειξης που τους κάνουν να αισθάνονται μειονεκτικά, αυτοί έχουν το πρόβλημα. Εγώ που ακριβώς έχω κάνει λάθος? Αυτοί είναι κομπλεξικοί και ζηλιάρηδες!"

-"Δεν είναι έτσι οι φίλοι. Έπρεπε να είχες καταλάβει το ζόρι που τραβάνε και να είσαι πιο διακριτική μαζί τους! Πιο μεγάθυμη!"

Σκέφτηκα, ξανασκέφτηκα και είπα "Ναι.. δίκιο έχει. Θα έπρεπε να είμαι πιο cool. Να μη λέω τόσα. Αφού σε ξέρω τι κολλήματα έχεις. Φίλη είσαι στην τελική! Γιατί να θέλω να σε κάνω να αισθάνεσαι  άσχημα? την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτική!"

Έλα όμως που ακολούθησαν πολλές άλλες συναντήσεις που εγώ μεν προσπαθούσα να είμαι όσο πιο συμμαζεμένη γινόταν, εσύ με προκαλούσες! Σαν να είχες καταλάβει τι σκέφτομαι και προσπαθούσες να με παρασύρεις. Να με πας στα όριά μου. 

Και ναι. Κάποιες φορές πήγα στα όρια. Τα ξεπέρασα. Και το αποτέλεσμα ήταν εσύ να νιώσεις ακόμα χειρότερα κι εγώ να αρχίσω να νιώθω ευχαρίστηση που ανταποκρίθηκα τόσο επιτυχημένα στην πρόκληση!

Τελικά ότι και να κάνω τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Είσαι αυτή που είσαι. Και όσο κι αν προσπαθώ να δω τα πράγματα με άλλο μάτι, φροντίζεις συχνά να με... επαναφέρεις στην τάξη! 

Έχω κάνει πολλές προσπάθειες να την δω αλλιώς μαζί σου. Κυρίως προσπαθώ να συνυπολογίζω πάντα το background μας, που είναι μακρύ και μεγάλο! 

 

Αλλά όπως και να το κάνουμε είσαι αυτή που είσαι. Κι εγώ το ίδιο.

Α, όχι. Δεν θα βγάλω την ουρά μου απ' έξω! Εξάλλου it takes two to tango που λένε. Απλά τώρα περιγράφω μια κατάσταση από την δική μου πλευρά. Δεν αμφιβάλω καθόλου ότι κι εσύ θα είχες πολλά να πεις αντίστοιχα.

Ένα είναι σίγουρο. Δεν το ξεκίνησα εγώ! Παραδέχομαι όμως ότι το συνεχίζω γιατί με διασκεδάζει!!

No HelP!

Ένας δικός μου άνθρωπος θέλοντας να βοηθήσει έναν (επί μακρόν) άνεργο φίλο, μεσολάβησε για να βρεθεί εργασία. Η προσφερόμενη θέση δεν ήταν ιδανική αλλά ήταν η μόνη διαθέσιμη. Κι αν  αναλογιστούμε τα απίστευτα ποσοστά ανεργίας, πάλι καλά που υπήρξε μια θέση. Κατά την άποψή μου ο φίλος θα έπρεπε να είναι ευγνώμον  για τη βοήθεια που έλαβε! Όμως όχι. Δυσαρεστήθηκε έντονα με το είδος της εργασίας που του προσέφεραν. Βέβαια την πήρε γιατί η μακρά ανεργία του έχει δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα. 

Διαπίστωσα ότι όχι μόνο δεν τρέφει κανένα ευγενικό συναίσθημα απέναντι στον άνθρωπο που τον βοήθησε, αντιθέτως έχει κακιώσει και αισθάνεται προσβεβλημένος! Δεν ξέρω ποιες ακριβώς ήταν προσδοκίες του. Όμως υποθέτω ότι δεν θα έπρεπε να είναι μεγάλες καθώς ένας από τους λόγους της δυσκολίας του να βρει δουλειά ήταν και η παντελής έλλειψη προσόντων. Πάντως εκ του αποτελέσματος κρίνω ότι είχε μεγαλύτερες αξιώσεις και προφανώς περίμενε κάτι "καλύτερο".  

Αυτό το γεγονός μου δημιούργησε σκέψεις: Γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος θύμωσε και προσεβλήθη που δεν του έγινε καλύτερη πρόταση ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που του προτάθηκε ήταν το μόνο που υπήρχε? Γιατί να μην εκτιμήσει το ότι ένας συνάνθρωπος του είχε την καλοσύνη να ενδιαφερθεί γι' αυτόν και να τον βοηθήσει? Γιατί να έχει την απαίτηση  κάποιος άλλος να του λύσει το δικό του πρόβλημα?

Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως είναι προτιμότερο ο καθένας να κλειστεί στο καβούκι του και να μην  ασχολείται με τους άλλους? Μήπως το "αγαπάτε (και βοηθάτε) αλλήλους" είναι τελικά ξεπερασμένο μότο, παρόλο που είναι πολύ ωραίο στη θεωρία? Μήπως οι άνθρωποι είναι τόσο εγωκεντρικοί που δεν μπορούν να εκτιμήσουν ο ένας τον άλλο? Και μήπως τελικά πρέπει να αποφεύγουμε να "ανακατευόμαστε" στις ζωές των άλλων, ακόμα κι αν οι προθέσεις μας είναι οι καλύτερες, για να μην καταλήγουμε και απολογούμενοι?

Ναι, δεν ακούγεται πολύ ευγενές. Αλλά ένα από τα πρώτα πράγματα που έχει χαθεί στις μέρες μας είναι η ευγένεια και στη συνέχεια η αλληλοεκτίμηση. Με λύπη διαπιστώνω ότι πρυτανεύει ο ωφελιμισμός! Κρίμα...